Historie z przeszłości
Droga Beato
Pani Beato,
od kilku lat chodzi mi po głowie pytanie. Szukam na nie odpowiedzi w Pani książkach jak i filmikach. Czy gdy dwoje ludzi postanawia być ze sobą – czy powinno się wymienić swoimi historiami życiowymi? Mówię przede wszystkim o poprzednich relacjach, w moim przypadku, z innymi mężczyznami. Wstydzę się ich i choć działy się one, gdy byłam młodsza i wiem, że wtedy nie umiałam patrzeć na świat tak, jak teraz, to na myśl o nich mnie mierzi. Wydaje mi się, że kiedyś napomknęłam o tym mężowi, ale dla Niego były to bardzo trudne przeżycia i nie chcę do tego wracać.
Czy partner powinien wiedzieć wszystko o przeszłości drugiej połowy? Ile rzeczy można zostawić dla siebie? Gdzie jest granica między szczerą decyzją a zatajaniem prawdy?
Poruszyłam kiedyś tę kwestię u psychologa. Usłyszałam wtedy, że nie muszę traktować partnera jako spowiednika. Chciałabym poznać Pani zdanie. Pytam, bo wiem, że jest we mnie sporo lęku, łatwo mnie wystraszyć. I nie wiem, czy z tymi strachami z przeszłości powinnam zmierzyć się tylko ja, czy opowiadać o tym partnerowi.
Jak to jest z tym mówieniem o wszystkim partnerowi?
Pozdrawiam ciepło, właśnie kończę rozdział 😀
Justyna
Odpowiadam:
Myślę, że przeszłość jest przeszłością 😊 Mam do pani inne pytanie: DLACZEGO czuje pani potrzebę, żeby opowiedzieć o tym partnerowi? Czy istnieje możliwość, że jest tak, że sama się pani tego wstydzi, ma pani może poczucie winy i samej sobie dotychczas nie wybaczyła pani sobie tego, co się zdarzyło w przeszłości? Czy podświadomie potrzebuje pani usłyszeć od kogoś rozgrzeszenie, bo samej sobie nie chce pani go dać? 😊
Proszę spróbować spojrzeć na to w taki sposób: wszystko co zdarzyło się kiedyś, było potrzebne do stworzenia pani takiej, jaka jest teraz. Nauczyła się pani ważnych rzeczy, choćby tego jak rozróżniać dobro od zła.
Teraz jest teraz i na tym warto się skoncentrować 😊
Czy umie pani sobie wybaczyć przeszłość?
Serdecznie pozdrawiam
Beata Pawlikowska.
