Varanasi, Indie. Wzdłuż brzegu ciągną się długie schody, pomalowane w różnych sekcjach na różne kolory. Tamtego poranka spotkałam tego pielgrzyma, który zatrzymał się na chwilę ubrany w różową świetlistość świtu nad świętą rzeką Ganges.

Peru, górska przełęcz wysoko w Andach. Jest zimno, wieje wiatr, turyści wysiadają z autobusu, żeby zrobić zdjęcie rozległego płaskowyżu z ośnieżonymi wierzchołkami gór w oddali. Podrywają się Indianki z kolorowymi szalami na sprzedaż. Czekają tu od rana na turystów, niektóre z dziećmi, takimi jak ten chłopiec. – Mister, kup ten szal! W prezencie dla żony!

„Ja czekam trzeci dzień, patrzę na drzwi, czy przyjdzie ktoś od Ciebie, czy przyjdziesz Ty…”. To zdjęcie zrobiłam w Kalkucie w Zachodnim Bengalu w Indiach. Sklep sprzedający fortepiany. Sprzedawca w koszuli w kolorze nieba. Klientów brak. Może wyjdę na ulicę i sprawdzę czy ktoś nadchodzi…

Nepal. Zaczyna się dzień. Każdy ma swoje miejsce i czas. Rower oparty o ścianę, pies patrzący na zachód i mężczyzna skierowany na wschód. Niebieska głowa wentylatora przypięta jak chaber do ściany. Żółty pył ziemi, kable układające swój własny porządek świata i dwa jasne znaki przy drzwiach. Wszystko będzie dobrze.

Dęby wirginijskie, Quercus virginiana, zawsze zielone drzewa z południa USA. Od ponad dwustu lat rosną przy drodze prowadzącej do rezydencji na plantacji bawełny w Luizjanie.  

Spotkaliśmy się tylko na chwilę. Ja w mokrej koszuli na gorących plecach, on spokojny i skupiony. Siedział na belce tak jakby na mnie czekał. – Przyjacielu! – powiedziałam do niego. Skinął głową, uśmiechnął się oczami. Spędziliśmy razem jakieś siedem minut. Ale ja zapamiętam go na zawsze.

Trochę samotności, trochę pasji i trochę zapomnienia. A jednocześnie przecież bycie z samym sobą nie jest samotnością, a pozorne ubóstwo dziewczynki na skraju chaty w brazylijskiej dżungli jest równe bogactwu jej myśli, emocji i smaku takiej czystej wolności, jakiej miejskie dzieci nigdy nie znają. Brazylia, nad Amazonką.

Ona pozuje do fotografii i wie, że jest piękna. Różowa sukienka, umalowane oczy, buciki na obcasie. Jej świadomość własnej urody tamtego dnia sprawia, że ludzie się za nią oglądają. Przystają, patrzą, podziwiają. A on ma w oczach taką tęsknotę i niepewność, takie pragnienie za czymś, co jest tak blisko, ale jest mu totalnie, kosmicznie niedostępne.

Pracownik korporacji w białej koszuli i krawacie, mocno oparty nogami o ziemię, zaciskają ręce w obronnym geście, jakby nie chciał dopuścić do siebie tego, o czym wie, że i tak musi się zdarzyć. Dorosła kobieta z dużą torbą, którą trzyma tak, jakby sama chciała się w niej schować. Ta torba ma jej dodać ważności i

Zatoka Bengalska, Indie. Z szarości brzasku wypływa Ganges, kluczący tysiącami strumieni między wyspami. Woda jest czasem słodka, czasem słona, w zależności od tego jak blisko jest ocean. Wśród zarośli mangrowych krążą tygrysy bengalskie. Szósta rano. Ostatnia chwila pomiędzy a nocą a dniem. Za wcześnie na ucieczkę, za późno na sen.