Jak pozbyć się pustki, lęku, strachu?

Pytanie drugie: Jak pozbyć się pustki, lęku, strachu?

Znam tę pustkę.

To takie dręczące, znienacka napadające i obezwładniające uczucie,  że nie ma nic, nic się nie liczy, wszystko zamiera, gaśnie, więdnie, a w środku rośnie ogromny krzyczący ból, który pochłania całe serce i duszę.  Tracisz siły, padasz na podłogę i czasem nawet nie masz siły, żeby płakać, bo rozpacz jest tak wielka, że połyka cię jak ocean.

Ta pustka bierze się z podświadomego strachu.

Strach bierze się braku miłości.

Ale nie myśl o kimś, kto miałby cię odnaleźć i podarować ci tę miłość, bo nawet gdyby przyszło tysiąc facetów i każdy dałby ci swoją miłość, ty wciąż czułabyś się samotna, z tym samym lękiem i tą samą pustką.

Ponieważ jedyne, co może cię ocalić, to miłość, którą ty podarujesz samej sobie.

Wiem, pewnie nie chcesz o tym słuchać, bo kompletnie tego nie rozumiesz.

Jak to, masz kochać siebie? Ale przecież trzeba kochać innych! Przecież nie wolno myśleć tylko „ja, ja, ja!”. To jest egoistyczne, samolubne, wbija w pychę i odsuwa od innych ludzi zamiast do nich przybliżać!

Wiem, ja też tak kiedyś myślałam.

A potem odkryłam coś bardzo ważnego.

I teraz spróbuję ci to wytłumaczyć.

Wychowaliśmy się z deficytem miłości. Na moje oko tak ma 99% obecnych dorosłych. Jeżeli czujesz w sobie pustkę i lęk, to na pewno jesteś jednym z nich.

Owszem, dostawaliśmy miłość, ale warunkowo. Musieliśmy zasłużyć na to, żeby nas kochano, akceptowano i chwalono.

Musieliśmy być grzeczni, dobrze się uczyć, przynosić dobre stopnie. Nie brudzić ubrania, nie zadawać pytań, na które dorośli nie chcieli odpowiadać i grać z nimi w tworzenie pewnych pozorów.

W zamian dostawaliśmy wyżebraną w ten sposób akceptację i nagrodę.

To był rodzaj grupowej manipulacji. Z której nikt oczywiście w pełni świadomie nie zdawał sobie sprawy.

Zasady gry były jasne.

Kiedy przynosisz to, co mi się podoba, ja ciebie lubię.

Kiedy nie grasz w moją grę, zostajesz odtrącony.

Kiedy przynosisz dobre stopnie, ja ciebie lubię.

To mnie uczy tego, że nieważne jak, muszę tylko zdobyć dobry stopień, żeby poczuć się kochana i akceptowana.

Uczę się więc kłamstwa, manipulacji i oszustwa, żeby zdobyć miłość.

I zapamiętuję do końca życia, że ja jako ja nie jestem warta miłości. Muszę na nią zarobić. Zasłużyć. Zapracować.

Rośniesz, stajesz się dorosła, ale w głębi serca wciąż nosisz to samo przekonanie:

– Ja jako ja nie jestem warta miłości. Żeby ktoś zgodził się mnie kochać, muszę się bardzo starać. Muszę być bardzo posłuszna, grzeczna i przynosić to, za co dostanę nagrodę.

Starasz się więc. Już nie chodzisz do szkoły, więc nie możesz zdobyć miłości dobrymi stopniami. Teraz starasz się zasłużyć na miłość i akceptację dorosłych w inny sposób. Czujesz przymus, żeby wykazać się w pracy. Pochwała cię uskrzydla, ale każda krytyka jest jak skazujący wyrok, bo jest przez ciebie odbierana jako odtrącenie i potwierdzenie tego, że jesteś zła, niepotrzebna, nie dość dobra.

            Starasz się spełnić oczekiwania innych. Chcesz być najlepszą matką, najlepszą żoną, najlepszą córką, najlepszą wnuczką. Czujesz się w tym bezradna, ale ciągle liczysz na to, że ktoś cię pochwali.

            Podświadomie wciąż liczysz na to, że ktoś obdaruje cię taką ilością miłości, która wreszcie pozwoli ci poczuć ulgę, wewnętrzny spokój i radość.

A teraz chwila prawdy.

            Dopóki znajdujesz się w tym podświadomym stanie emocjonalnym małego dziecka usiłującego wyżebrać od „dorosłych” trochę miłości i akceptacji, żadna jej ilość cię nie zadowoli.

            Jest tak dlatego, że jednocześnie nosisz bardzo głęboko wdrukowane w twoją duszę przekonanie, że cokolwiek zrobisz, ty i tak NIE ZASŁUGUJESZ na miłość.

            Żebrzesz o nią, a jednocześnie sama nie wierzysz, że jesteś jej godna.

            I dlatego nosisz w sobie ten wieczny strach i poczucie pustki.

I teraz najprostsza odpowiedź na twoje pytanie:

Jest tylko jeden sposób, żeby pokonać strach.

            Tylko jedna rzecz jest w stanie trwale i skutecznie ten strach uleczyć.

            Tą rzeczą jest miłość.

            Żeby pozbyć się prześladującego cię strachu i poczucia pustki, musisz nauczyć się KOCHAĆ SIEBIE.

            Musisz dać sobie totalną, bezwarunkowa miłość i akceptację.

            Wtedy zniknie strach.

            Pojawi się fantastyczna radość, nadzieja i siła do tego, żeby iść dalej z życiem.

Fragment małej książki w formie gazety (MAKAG 🙂 ) – „Jak pokochać siebie”, premiera 23 stycznia 2016 r. – tu znajdziesz więcej informacji