Kochani! Dziękuję Wam za wszystkie dzisiejsze spotkania i rozmowy podczas Targów Książki. To dla mnie radość i zaszczyt, żeby spotkać się z Wami, podpisać książki i usłyszeć niezwykłe historie Waszego życia. W książkach piszę o moich doświadczeniach i życiowych odkryciach. Jestem wdzięczna i szczęśliwa, że znajdujecie w nich także swoją prawdę. Dziękuję za dobre słowa.

To jest chyba najpiękniejszy maj mojego życia. Nigdy wcześniej nie dostrzegłam tylu zachwycających odmian zieleni. Limonkowe liście buków podświetlone słońcem, , srebrzystozielone trawy falujące jak wstęga jedwabiu, migotliwe, drżące szmaragdowe łodygi młodej kukurydzy, jabłkowa zieleń trzepoczących listków brzóz, dostojna leśna zieleń jodeł i świerków w borze, złocistozielone świeże gałązki tuj, mgliście seledynowe górskie łąki o

Czasem niespodziewanie przydarza się coś, co kompletnie wytrąca mnie z równowagi, sieje zamęt, budzi strach. Wszystko nagle staje się trudne, tracę zdolność do radości, umysł spowija smutny mrok, z którego nie mogę się wydostać z powrotem na wolność. Wydaje się, że życie we mnie milknie, cichnie, więdnie, zamiera. Nie mogę jeść ze ściśniętym żołądkiem. Nie

I nagle wszystko zakwitło. Bladoróżowe magnolie i złote forsycje, czerwone azalie, obsypane białymi kwiatkami tawułki, żółte mlecze, tajemnicze drobne niebieskie kwiatki przy drodze, purpurowe śliwy, delikatne śnieżne jabłonie i cudowne pudrowo różowe wiśnie. Jeszcze niedawno drzewa cierpliwie stały szarpane przez zimny wiatr z północy. Nosiłam szalik i czapkę. Dzisiaj świat cały przystrojony kolorami. Czy z

Świat jak z bajki. Drzewa wiśniowe obsypane różowym i kwiatkami. Jabłonie w białych ślubnych sukniach. Tulipany o strzępiastych płatkach jak tropikalne papugi. Smagłe, dumne, wysokie źdźbła młodej trawy. Kępy kosmatych fioletowych kwiatków przy drodze. Błękitne niezapominajki. Żółte mlecze przyczajone przy ziemi, tak jakby za chwilę miały wzbić się w powietrze i odlecieć. Rozmarzone motyle. Buczące

Są rzeczy, których nie mogę zmienić. Nie mogę pojechać do rezydencji pana Putina i zapytać go dlaczego chce prowadzić wojnę. Nie mogę zamrozić Arktyki, żeby lodowce przestały topnieć. Nie mogę zabrać pił elektrycznych ludziom, którzy wycinają dżunglę. To nie znaczy, że jestem bezradna. Biorę to co mam i staram się zrobić to najlepiej jak potrafię.

Co się liczy kiedy wszystko wydaje się tracić sens? Wcześniej skonstruowane definicje wartości drżą jak nieme cienie na ścianie. W ruch wprawia je przelotna myśl, a potem znów zastygają w milczeniu. Szare niebo, szelest kropli,  w twojej duszy znów pada deszcz. Samotność podchodzi cicho jak kot i siada na kolanach. Czas topnieje jak kostka lodu.

Dzisiaj o piątej rano na niebie nie było chmur. Były tylko pomarańczowe smugi. Wyglądały jak ścieżki. Jak drogi. Jedna jak most sięgała za horyzont od lewej aż do prawej strony. Czy jesteś na właściwej drodze? Czy sama ją wybrałaś? Czy świadomie chcesz na niej pozostać? Czy wiesz, że zawsze istnieje ten pomarańczowy most rozpięty na

Słońce w centrum miasta. Rozgrzane ulice, szum samochodów. Różowe krótkie bluzki, obcisłe spodnie, pierwsze sukienki. Zakochane pary, nieśmiały dotyk rąk, muśnięcie włosów. Obserwowałam ludzi. Czarnowłosa, ubrana na czarno dziewczyna z gitarą w futerale szła tuż przy murach, jak gdyby chciała się w nie wtopić. Biznesmen ze skórzaną teczką jechał na hulajnodze, poły jego rozpiętej marynarki

Jechałam rowerem po wiejskiej drodze pełnej kamyków aż do miejsca gdzie droga rozwidlała się w trzy strony. I nagle pomyślałam, że nie skręcę w prawo tak jak zawsze. Zatrzymałam się, zapadła cisza, taka, jaką rzadko można spotkać w świecie naszej cywilizacji. Cisza kompletna, czysta, taka jak przy narodzinach świata. Taka cisza, w której chcesz wykąpać