Świat jak z bajki. Drzewa wiśniowe obsypane różowym i kwiatkami. Jabłonie w białych ślubnych sukniach. Tulipany o strzępiastych płatkach jak tropikalne papugi. Smagłe, dumne, wysokie źdźbła młodej trawy. Kępy kosmatych fioletowych kwiatków przy drodze. Błękitne niezapominajki. Żółte mlecze przyczajone przy ziemi, tak jakby za chwilę miały wzbić się w powietrze i odlecieć. Rozmarzone motyle. Buczące

Są rzeczy, których nie mogę zmienić. Nie mogę pojechać do rezydencji pana Putina i zapytać go dlaczego chce prowadzić wojnę. Nie mogę zamrozić Arktyki, żeby lodowce przestały topnieć. Nie mogę zabrać pił elektrycznych ludziom, którzy wycinają dżunglę. To nie znaczy, że jestem bezradna. Biorę to co mam i staram się zrobić to najlepiej jak potrafię.

Co się liczy kiedy wszystko wydaje się tracić sens? Wcześniej skonstruowane definicje wartości drżą jak nieme cienie na ścianie. W ruch wprawia je przelotna myśl, a potem znów zastygają w milczeniu. Szare niebo, szelest kropli,  w twojej duszy znów pada deszcz. Samotność podchodzi cicho jak kot i siada na kolanach. Czas topnieje jak kostka lodu.

Dzisiaj o piątej rano na niebie nie było chmur. Były tylko pomarańczowe smugi. Wyglądały jak ścieżki. Jak drogi. Jedna jak most sięgała za horyzont od lewej aż do prawej strony. Czy jesteś na właściwej drodze? Czy sama ją wybrałaś? Czy świadomie chcesz na niej pozostać? Czy wiesz, że zawsze istnieje ten pomarańczowy most rozpięty na

Słońce w centrum miasta. Rozgrzane ulice, szum samochodów. Różowe krótkie bluzki, obcisłe spodnie, pierwsze sukienki. Zakochane pary, nieśmiały dotyk rąk, muśnięcie włosów. Obserwowałam ludzi. Czarnowłosa, ubrana na czarno dziewczyna z gitarą w futerale szła tuż przy murach, jak gdyby chciała się w nie wtopić. Biznesmen ze skórzaną teczką jechał na hulajnodze, poły jego rozpiętej marynarki

Jechałam rowerem po wiejskiej drodze pełnej kamyków aż do miejsca gdzie droga rozwidlała się w trzy strony. I nagle pomyślałam, że nie skręcę w prawo tak jak zawsze. Zatrzymałam się, zapadła cisza, taka, jaką rzadko można spotkać w świecie naszej cywilizacji. Cisza kompletna, czysta, taka jak przy narodzinach świata. Taka cisza, w której chcesz wykąpać

Jeśli masz smuteczek, który rozpycha się w sercu, jeśli na but spada słona kropelka mimo że nie ma deszczu, a tęsknota rozpływa się w ustach jak lody śmietankowe; jeśli jesteś jak nić, z której ześlizgują się paciorki życia i jeśli brakuje ci słów, żeby opisać milczenie duszy; jeśli czujesz się jak na pustyni lub wyspie

Każdy z nas czegoś szuka. Niektórzy szukają akceptacji ze strony innych ludzi. Chcą zostać zauważeni, usłyszani, chcą, żeby ktoś potwierdził słowem lub gestem, że są wartościowi i potrzebni. Inni szukają sposobów, żeby zapomnieć o tym, o czym nie chcą wiedzieć. Są tacy, którzy szukają spełnienia. Nieważne czego szukasz. Ważne jest to co naprawdę chcesz znaleźć.

Pojechałam rowerem przez pola. Spotkałam motyla, ciszę, trzy gniade konie i gołębia. Motyl prostował skrzydełka w słońcu i powiedział, że warto było czekać na ten moment skulonym w kokonie przez całą zimę. Koniki patrzyły wielkimi czekoladowymi oczami i milczały. Gołąbek był wegański i zawinięty w liść włoskiej kapusty. Cisza wróciła ze mną do domu.

Niebo błękitne jak blady atrament. Białe ulice, białe drzewa, biały trawnik przed domem. Białe czapki śniegu na ławkach, płotach i poręczach. Biała ziemia urosła o ćwierć metra. Białe zmrożone wiórki śniegu wpadają do oczu, siadają na rzęsach i dłoniach. Świat mówi: – Cofnij się o krok do zimy i zacznij tę wiosnę jeszcze raz. Bądź