Kochana Kasiu!

Twój list wrzucony do butelki wędrował po falach oceanu Internetu  aż znalazł mnie w Paragwaju.

Ja też się tak kiedyś czułam. Jak niewolnik. Chciałam uciec, ale czułam jednocześnie, że nie mogę. Nienawidziłam siebie za to, że czuję się taka zagubiona, że nie potrafię znaleźć rozwiązania, że jestem więźniem i żyję w klatce, z której nie ma wyjścia. Ale jednocześnie czułam gdzieś bardzo cichutko w głębi duszy, że JA MAM WYBÓR, tylko że tak naprawdę wcale nie jestem gotowa, żeby uwolnić samą siebie z tego więzienia, w którym żyję.

Wiesz co mam na myśli?

To więzienie tak naprawdę było w moich własnych myślach, a nie w w czymś, co zniewalało mnie od zewnątrz. To znaczy, że ja tak naprawdę głęboko w duszy CHCIAŁAM BYĆ W TYM WIĘZIENIU, ponieważ z jakiegoś powodu podświadomie było mi potrzebne.

Wtedy miałam tylko bardzo delikatne przeczucie, że tak jest. Sama przed sobą nie chciałam się do tego przyznać. Teraz wiem co to było i dlaczego tak było.

To było więzienie stworzone przez strach. Strach, który czaił się głęboko w mojej podswiadomosci. Strach przed samotnością, strach przed odrzuceniem, strach przed byciem samą, czyli tak naprawdę – strach przed życiem. Podświadomie potrzebowałam kogoś, kto dawał mi poczucie bezpieczeństwa. Jak żebrak czekałam na dobre słowo, na kilka szczęśliwych chwil, na przytulenie, i to było dla mnie tak ważne, że wynagradzało mi złe traktowanie, brak szacunku, kłamstwa. Ja w duszy czułam, że on mnie nie kocha. Czułam, że miłość nie może wiązać się z łzami, walką, kłótniami, po których następowały krótkie momenty względnego spokoju. Ja wiedziałam, że to nie jest miłość i dlatego tak bardzo szarpałam się wewnątrz, bo chociaż czułam, że to nie jest miłość, nie potrafiłam odejśc.

Bo w tym związku trzymał mnie strach. Podświadomy, ukryty głęboko w mojej duszy strach przed byciem samą. Byłam gotowa znieść wszystko, byle tylko mieć „kogoś”. Kogoś, do kogo mogę się przytulić i przybiec kiedy jest mi źle. To było to wiezienie, którego tak nienawidziłam. Ten związek nie był wiezieniem. Moje myślenie było wiezieniem, które spętało mnie tak skutecznie, że płakałam, cierpiałam, ale trwałam w miejscu.

Moja racjonalna cześc umysłu podpowiadała całkiem rozsądnie brzmiące argumenty dlaczego nie mogę odejść –  podobne do tych, które ty podajesz. Że kredyt, że wspólne mieszkanie, że pies, że kot, że dzieci, że on sobie sam nie poradzi, że obiecałam mu, że z nim będę, że praca, że przecież czasami jest miło, ze czasami wydaje się, że jesteśmy szczęśliwi.

Ale to nie jest miłość. To jest uzależnienie.

To jest związek, w którym obie osoby są wzajemnie uzależnione od siebie. Nie mogą odejść nawet jeśli chcą. Czują się niewolnikami. Uśmiechy przeplatają się z rozpaczą, rozstania z powrotami, walka z sympatią, nienawiść z miłością.

To nie jest miłość. To jest uzależnienie.

I jak każde uzależnienie, także to ma swoje zródło w niskim poczuciu własnej wartości, braku poczucia bezpieczeństwa i strachu.

Czy wiesz co chcę przez to powiedzieć?

Wcale nie namawiam cię do tego, żebyś zdobyła się na wysiłek i uciekła z toksycznego związku. Nawet jeśli natychmiast odejdziesz, zabierzesz ze sobą cały swój strach, samotność i lęk przed życiem.

Najlepsze, co można zrobić w tej sytuacji, to siegnąć do źródła.
Uleczyć swój lęk.
Nabrać poczucia własnej wartości.
Zaopiekować się swoim życiem.

Kiedy tego dokonasz, nagle nabierzesz pewności co do tego jak chcesz postąpić wobec innych ludzi. Wtedy będziesz wiedziała na pewno czy chcesz zostać, czy odejść. Wtedy też poczujesz, że życie to cudowna harmonia ze wszystkim, co jest dookoła. Nie walka, nie ciągła szarpanina, nie wieczne rozterki i wątpliwości. Zamiast nich jest jasność, poczucie celu i poczucie sensu, i najzwyczajniejsza radość.

Czyli musisz zacząć od tego, co jest ukryte w twojej podświadomości.
Spotkać się z samą sobą.
Zaopiekować się samą sobą.
POKOCHAĆ SAMĄ SIEBIE.
Dać sobie poczucie bezpieczeństwa i przyjaźń.
Wtedy zniknie strach i samotność.

Teraz zapytasz jak to zrobić.

Napisałam o tym w pięciu książkach: W dżungli podświadomości, Księga kodów podświadomości, Kurs szczęścia, Trening szczęścia i Jestem bogiem podświadomości, a także w niedawno wydanej książce Jak pokochać siebie.

Przeczytaj.
Przeczytaj drugi raz.
Przeczytaj trzeci raz.
Twoja podświadomość powolutku będzie zgadzała się na nowe spojrzenie na ciebie, ludzi i świat.
Powolutku.
Musisz być cierpliwa i ciągle na nowo powtarzać nowe przekonania.

Rób ćwiczenia zamieszczone w tych książkach.
Znajdź codziennie pół godziny na to, żeby pobyć z samą sobą. Porozmawiać ze sobą. Zapytać się jak sie czujesz i czego ci potrzeba.

Jeśli będziesz wytrwale ćwiczyć nowy sposób myślenia o sobie, twoja podświadomość w końcu ci zaufa i uwierzy, że miłość jest bardziej skuteczna niż strach.

Zniknie strach, który nosisz w sobie.
Pojawi się dobre, ciepłe uczucie równowagi i harmonii.
I to będzie dla ciebie zupełnie nowy początek.

Ale najpierw – ćwicz, trenuj, ćwicz, trenuj nowy sposób myślenia, rób ćwiczenia na podświadomość i zmieniaj swoje wewnętrzne kody. CODZIENNIE. Szczególnie wtedy, kiedy nie masz na to ochoty. Tylko cierpliwością, uporem i wytrwałością połączoną z przyjaznym nastawieniem i życzliwością do samej siebie osiągniesz swój cel.