Kiedy zaczęłam podróżować, mój świat nagle zmienił się tak radykalnie, że musiałam uczyć się go na nowo. Na początku usiłowałam jeszcze trzymać się kurczowo wszystkiego co wiem, bo wydawało mi się, że przecież gdybym się tego wyrzekła, zostałabym z dręczącą pustką.   Dlatego najpierw uparcie usiłowałam dostosować świat i ludzi do moich przekonań. I pozornie

Gigantyczne strzępiaste paprocie kładły się na moich ramionach. Zwieszały się z pni drzew, szeleszcząc koronami, zaszeptane w zielonych westchnieniach. Złociste promyki słońca ślizgały się po dywanach miękkiego szmaragdowego mchu, wspinając nieśmiało na grube, karbowane paprociowe drzewa. Nad nimi do nieba rosły strzeliste eukaliptusy o gładkiej, szarej korze. Niebotycznie wysokie. Ich wąskie, podłużne listki kładły się

Wystarczy tylko otworzyć swój umysł. Wewnątrz twojej duszy istnieje bardzo dużo przekonań, których nigdy nie podważyłeś, bo nawet nie przyszło ci do głowy, że można to zrobić. Na przykład wszyscy zawsze powtarzają, że 2 + 2 = 4. To jest oczywiste, prawda? Czy masz jakieś wątpliwości co do tego? Pewnie nie masz.   Chodziłeś do

Mam dwa chcę. .. Chcę żeby on do mnie wrócił albo chcę umrzeć. Co mogę wybrać jeśli pierwsze nie zależy ode mnie?

Czasem to mi się wydaje aż niewiarygodne – jak bardzo zmienił się mój sposób myślenia. O wszystkim. O miłości, o jedzeniu, o działaniu. O pracy, o zwierzętach, roślinach, o religii, o Bogu, naprawdę o wszystkim. Ale raczej nie dlatego, że kiedyś myślałam inaczej, a teraz myślę inaczej. Raczej dlatego, że kiedyś nie myślałam. A potem

Niektórzy przybywają do Varanasi z bardzo daleka, żeby tu umrzeć. Mają wtedy pewność, że ich ciała zostaną położone na kamiennych schodach nad Gangesem, obmyte w jego świętej wodzie, spalone na specjalnym stosie, a potem jako popiół połączą się z jego świętymi wodami na wieki. Ganges uwalnia duszę. Daje jej to wszystko, czego potrzebuje, żeby doznać

Niebo codziennie ubiera się w tropikalny błękit. Słońce wbija gorące promienie w beton jakby chciało go rozerwać. A ja siedzę na betonowej ławce i czekam na łódź. Życie mnie sprawdza. Zawsze tak jest w podróży. I dlatego właśnie lubię podróżować sama. Chcę sprawdzić na własnej skórze co wiem, co umiem, a czego muszę się jeszcze

Wiosna. Z wyschniętej ziemi szybciej niż pierwiosnki wyrastają pytania. Gdzie jestem? Dokąd idę? Czy to co robię, jest tym, co chcę robić? Czy to gdzie jestem, jest miejscem, gdzie chcę być? Czy ten, z którym jestem jest tym, z którym chciałabym być? Szary trawnik. Puste tory. Brudne szyby w oknach. Na stawie wciąż leży lód.

– A ty jakie masz marzenie? – prowadzący pochylił się do najmniejszego chłopca. – Co chciałbyś dostać? – Karabin! – odrzekł bez namysłu  chłopaczek.             Wszyscy zaczęli się śmiać. Nagrywaliśmy program dla dzieci w telewizji, a ten śliczny blondynek o dużych niebieskich oczach byłby pewnie marzeniem każdej polskiej mamy. Był taki

Pomiędzy myślą a czynem istnieje przestrzeń wielka jak ocean. I równie wielka jest różnica między wyobrażaniem sobie podróży a znajdowaniem się w drodze. Kiedy siedzisz w domu w wygodnym fotelu i zastanawiasz się czy wyruszyć w drogę, zakodowany głęboko w twoim umyśle strach przywołuje wizje wszystkiego, co może być przyczyną tragedii albo cierpienia. Ten strach