Po południu wsiadłam na rower i pojechałam przed siebie. Drogą obok zagajnika brzóz, przy ściernisku, gdzie jeszcze niedawno rosło żyto i owies, minęłam jabłoń na zakręcie i nagle uświadomiłam sobie, że jestem w raju. Jestem w najcudowniejszym miejscu na świecie i nie ma znaczenia nic więcej. Czuję na twarzy ciepły wrześniowy wiatr, widzę gromadę małych

Amazonia to wilgotne lasy równikowe, ale nawet w wilgotnych lasach jest czasem bardzo sucho i może wybuchnąć ogień. Z tego co udało mi się ustalić, obecne pożary w Amazonii nie są zjawiskiem naturalnym, lecz raczej wywołanym przez ludzi. W Brazylii od dawna zachęca się ludzi do tego, żeby osiedlali się na ziemiach tradycyjnie należących do

Jestem wdzięczna za wszystkie komentarze, jakie zostawiacie na tej stronie. Jestem też wdzięczna za komentarze prześmiewcze, krytykujące, szydercze albo hejtujące. Rozumiem skąd się pojawiają i dlaczego są potrzebne. Moim zdaniem piszą je osoby, które czują potrzebę, żeby coś z siebie wyrzucić, bo nie potrafią w inny sposób poradzić sobie z agresją, potrzebą osądzania, krytykowania, doszukiwania

Przepraszam wszystkich, których dotknął albo uraził mój wpis o Olegu. Moja intencja była 100% czysta. Każdy człowiek jest wartościowy i każda praca jest ważna. Ja kiedyś sprzątałam u innych i byłam szczęśliwa, że mam pracę. Nie czułam się gorsza, lecz wprost przeciwnie – byłam skoncentrowana na tym, żeby osiągnąć cel, a sprzątanie było krokiem do

Życie to kolorowa podróż przez różne światy. I tak samo jak podczas egzotycznej ekspedycji, ciągle pokazuje mi nieoczekiwane miejsca i osoby, uczy mnie nowych umiejętności, poszerza moje horyzonty, daje mi lekcje pokory i mądrości. Czasem dostaję po nosie, ale jest tak tylko wtedy, kiedy zadzieram go zbyt wysoko, unoszę się chorobliwą ambicją, próżnością albo pychą.

Dzisiaj rano bieganie połączyłam z jogą. Zatrzymałam się na łące i…

Plastik się nie rozkłada, nie ginie w przyrodzie, nie zamienia się w pył, który po latach mógłby powrócić do Ziemi. Plastik pod wpływem czynników zewnętrznych rozbija się na coraz mniejsze kawałeczki. Ostatecznie te cząstki są tak maleńkie, że nie widać ich gołych okiem. Każdy plastikowy kubek, jaki wyrzucisz do kosza, prędzej lub później wróci do

Wiosna. Z wyschniętej ziemi szybciej niż pierwiosnki wyrastają pytania. Gdzie jestem? Dokąd idę? Czy to co robię, jest tym, co chcę robić? Czy to gdzie jestem, jest miejscem, gdzie chcę być? Czy ten, z którym jestem jest tym, z którym chciałabym być? Szary trawnik. Puste tory. Brudne szyby w oknach. Na stawie wciąż leży lód.

– A ty jakie masz marzenie? – prowadzący pochylił się do najmniejszego chłopca. – Co chciałbyś dostać? – Karabin! – odrzekł bez namysłu  chłopaczek.             Wszyscy zaczęli się śmiać. Nagrywaliśmy program dla dzieci w telewizji, a ten śliczny blondynek o dużych niebieskich oczach byłby pewnie marzeniem każdej polskiej mamy. Był taki

Pomiędzy myślą a czynem istnieje przestrzeń wielka jak ocean. I równie wielka jest różnica między wyobrażaniem sobie podróży a znajdowaniem się w drodze. Kiedy siedzisz w domu w wygodnym fotelu i zastanawiasz się czy wyruszyć w drogę, zakodowany głęboko w twoim umyśle strach przywołuje wizje wszystkiego, co może być przyczyną tragedii albo cierpienia. Ten strach