Niebo codziennie ubiera się w tropikalny błękit. Słońce wbija gorące promienie w beton jakby chciało go rozerwać. A ja siedzę na betonowej ławce i czekam na łódź. Życie mnie sprawdza. Zawsze tak jest w podróży. I dlatego właśnie lubię podróżować sama. Chcę sprawdzić na własnej skórze co wiem, co umiem, a czego muszę się jeszcze

Wiosna. Z wyschniętej ziemi szybciej niż pierwiosnki wyrastają pytania. Gdzie jestem? Dokąd idę? Czy to co robię, jest tym, co chcę robić? Czy to gdzie jestem, jest miejscem, gdzie chcę być? Czy ten, z którym jestem jest tym, z którym chciałabym być? Szary trawnik. Puste tory. Brudne szyby w oknach. Na stawie wciąż leży lód.

Bywa, że jest ciągle pod górkę. Dajesz radę. Zawzięta, uparta i wściekła na cały świat. Ciągle czujesz, że coś ci umyka, że powinno być inaczej, że niby o to ci chodziło, ale jednak właściwie chyba wcale nie! Wiem. Ja też tak miałam. Rozumiem dlaczego czujesz się nic nie warta, wylewasz morze łez, straciłaś ochotę na

– A ty jakie masz marzenie? – prowadzący pochylił się do najmniejszego chłopca. – Co chciałbyś dostać? – Karabin! – odrzekł bez namysłu  chłopaczek.             Wszyscy zaczęli się śmiać. Nagrywaliśmy program dla dzieci w telewizji, a ten śliczny blondynek o dużych niebieskich oczach byłby pewnie marzeniem każdej polskiej mamy. Był taki

Pomiędzy myślą a czynem istnieje przestrzeń wielka jak ocean. I równie wielka jest różnica między wyobrażaniem sobie podróży a znajdowaniem się w drodze. Kiedy siedzisz w domu w wygodnym fotelu i zastanawiasz się czy wyruszyć w drogę, zakodowany głęboko w twoim umyśle strach przywołuje wizje wszystkiego, co może być przyczyną tragedii albo cierpienia. Ten strach

Zgodziłam się na pewien eksperyment. Szukałam kolegi dla mojego kota, a znajoma szukała domu dla swojej dorosłej kotki. Era była miła i dobrze wychowana. Szare zadbane futerko, wielkie zielone oczy, sympatyczny pyszczek i dwa jasne ślady na karku. Pozostałe koty, z którymi się wychowała, zaczęły ją prześladować. Pobita i pogryziona przez przywódcę stada, najczęściej przesiadywała

Och, byłam najbardziej nieszczęśliwym Kopciuszkiem świata! Siedziałam w kącie ubrana w długi, szary sweter. Łzy kapały mi na kolana, a ja zgarbiona nad własnym losem myślałam: – Inni mają lepiej. Inni mogą się bawić. A ja muszę siedzieć i wyjmować groch z popiołu. Trrrrach! Następna łza spada na podłogę. Wzbija kurz. Jest mi coraz smutniej.

I o to właśnie chodzi w podróżowaniu. Myślisz, że coś wiesz o świecie. Nie dlatego, że słyszałeś albo czytałeś o tym w Internecie. Widziałeś na własne oczy. Wyciągnąłeś wnioski, uporządkowałeś sobie jakoś wiedzę. Wiesz to co wiesz i myślisz, że jesteś mądry. Ale w gruncie rzeczy to tylko pozór. Bo świat nie jest taki, jakim

Lał potężny, tropikalny deszcz. Walił kroplami w dach i plandekę zakrywającą ładunek. A łódź niespodziewanie zaryła się dziobem w piasek i stanęła. Angel i Junior wskoczyli do wody. Mielizna musiała mieć kształt stromego pagórka, bo łódź zatrzymała się na jej wierzchołku, ale tuż obok woda sięgała do pasa. – Mocniej! Mocniej! – nawoływał Manuel w