Nie mogłam otworzyć oczu. Były zbyt ciężkie. Zatrzasnęły się w mojej głowie jak wrota sejfu skrywającego wielką tajemnicę. – Może to i dobrze – pomyślałam. – Dopóki mnie nie ma, nic nie muszę robić. Moje życie chwilowo nie istnieje. Żadnych decyzji, żadnych wyborów, żadnych rozterek, żadnego żalu ani gniewu.   Leżałam bez ruchu tak długo,

Cofnęłam się. Zaufanie. Tego mi brakowało. Zaufanie w tym wielkim, boskim wymiarze. Zaufanie do tego, że ktoś większy i mądrzejszy zarządza życiem i wie co robi. – Ale kto? – zaczynałam dopytywać. – I jak? Przecież nie może chyba jednocześnie czuwać nad sześcioma miliardami ludzi na Ziemi? – Daj spokój – mówiło moje serce. –

To co jest na zewnątrz, jest równie ważne jak to, co jest wewnątrz. To, czym zajmuję się na co dzień w relacjach ze światem i z ludźmi jest równie ważne jak to, co dzieje się w świecie mojej duszy i serca. Pamiętam o tym, żeby dbać o obie części mojej rzeczywistości, ponieważ stąd właśnie bierze

Akceptuję ludzi takimi, jacy są. Z ich pośpiechem, stresem, przykrymi słowami i tym, co z mojego punktu widzenia wydaje się być brakiem wiedzy, wychowania albo dobrych manier. Akceptuję ludzi takimi, jacy są. Wiem, że to jest trudne, bo kiedyś była to ostatnia rzecz, na jaka byłam gotowa. Zawsze miałam opinię na każdy temat. Osądzałam ludzi

             Dziękuję za mój nowy dzień! Jak to wspaniale, że mogę wieczorem zamknąć oczy i oddać się w ramiona snu. Nie mam żadnej kontroli nad tym, co będzie się dział ze mną w ciągu nocy. Nie wiem jakie zmiany nastąpią w moim ciele, nie wiem o której się obudzę, nie wiem czy coś mi się

Życie jest zbiorem możliwości. Życie nieustannie dostarcza mi nowe propozycje, szanse, okazje, a ja mam prawo wybierać.             Podejmuję decyzje w porozumieniu z moim umysłem i sercem. Kieruję się zarówno przeczuciem, jak i wiedzą.             Z doświadczenia wiem, że każda decyzja jest dobra, ponieważ każda może zaprowadzić mnie do całkowicie nieoczekiwanego miejsca, gdzie nauczę się

             Czy ja boję się tego co jest trudne? Czy boję się tego co jest trudne dlatego, że żyje we mnie bezradność małego dziecka, które wierzy w to, że niczego nie potrafi? Czy też może boję się dlatego, że noszę w sobie wewnętrzny opór na każdą zmianę? Czy może boję się dlatego, że reaguję strachem

Nad brzegiem stały dwie szeleszczące palmy kokosowe, a przy nich – dwa drewniane siedziska. Idealnie dla nas. Był wczesny wieczór. Tropikalny, gorący, cichy jak cała wioska. To bardzo tajemnicza sprawa. Wszyscy upierali się, że nie ma wolnych pokoi, a jednak w całej wiosce nie spotkaliśmy ani jednego turysty i ani jednego tubylca! Z wyjątkiem kilku