Zetrzeć kurz z dawno nie oglądanych zakątków, umyć podłogę, wyrzucić to co zbędne, uporządkować rzeczy na półkach. Stworzyć zupełnie nową przestrzeń w miejscu, które pozornie składa się z tych samych czterech ścian. Właśnie dlatego uwielbiam sprzątać. Tak samo jest z emocjami. Kiedy wymieciesz z zakamarków umysłu pajęczyny żalu i poczucia krzywdy, ułożysz na nowo wiarę

To jest moje ulubione święto w całym roku. Dzisiaj ciemność przestaje rosnąć, zaczyna się cofać i ustępuje miejsca światłu. Symbolicznie pokazuje, że w życiu jest czas cierpienia i czas radości, a jedno bez drugiego nie może istnieć. Czasem trzeba skulić się w chłodnym bezruchu, porzucić wszystkie wyobrażenia i żądania, poddać się całkowicie temu co jest.

O świcie zawsze wychodzę na dwór, żeby patrzeć w niebo. Dzisiaj w miękkich odcieniach zimowej szarości. Przy brązowych bruzdach ziemi i brunatnych kałużach, czarnych kreskach wachlarzy drzew, wśród kłębków jasnej, lekkiej srebrzystej mgły. Krajobraz grudniowy. Teraz widać wszystko tak jak jest. Piękne, szczere, odsłonięte w swojej prostocie. Dla nas to też czas uczciwości. Jaki naprawdę

Śmierć nie musi być smutna. To nie odchodzenie, lecz przechodzenie do innego wymiaru, tego bardziej duchowego, nieograniczonego żadnymi materialnymi sprawami. Kiedy upada drzewo w dżungli, inne drzewa nie płaczą. Wiedzą, że to drzewo wciąż jest częścią życia w puszczy i wciąż jest potrzebne. Staje się zaczątkiem życia dla innych roślin, daje im swoją mądrość i

To jest mój ulubiony mural w Bogocie. Wszyscy jesteśmy czasem jak ta Indianka, spoglądając niepewnie na to co było lub jest, niezdecydowani, zawieszeni na moment pomiędzy światami. Tam, gdzie nic nie jest określone i stałe, gdzie wszystko się zmienia, płynie i przybiera nowy kształt. W tej magicznej przestrzeni pojawiają się odpowiedzi, rozwiązania, pomysły, początki nowej

Kiedy miałam szesnaście lat, miałam wielkie marzenie: że Polska pewnego dnia stanie się wolnym krajem i Polacy – tak samo jak obywatele innych krajów – będą mogli swobodnie podróżować po świecie. Z perspektywy początku lat osiemdziesiątych to nie było praktycznie możliwe. To tak, jakby wyobrazić sobie nastolatkę w dzisiejszej Korei Północnej, która marzy o podróżach

Musisz wierzyć w siebie. Ty niesiesz w sobie płomień swojego życia i ty musisz go nieustannie podsycać. Inni ludzie będą wątpić, będą cię zniechęcać, będą mówić, że to niemożliwe, że się nie nadajesz, że to się nie uda. Masz wybór: czy uwierzysz im i porzucisz swoje marzenia? Czy może raczej zaufasz swojej wewnętrznej mądrości, poprosisz

Jestem w Kolumbii. Robiłam to tyle razy wcześniej, ale za każdym razem jestem tak samo przejęta, zachwycona i zdumiona. Tym, że to jest możliwe! Tym, że istnieje coś takiego jak samolot, który unosi kilkaset osób z ich bagażami, myślami i dziesiątkami ciężkich metalowych przedmiotów, i mimo całego tego ciężaru podrywa się z ziemi, frunie w

Każda nowa podróż jest dla mnie jak święto. Zawsze czuję się świątecznie wdzięczna, zaciekawiona, podekscytowana. Nie wiem co się zdarzy. Wsiadam do samolotu i przenoszę się w zupełnie nową rzeczywistość. Wszystko będzie inne. Inaczej pachnie powietrze, inaczej smakuje woda, niespodziewanie znajduję egzotyczne owoce, których nie widziałam nigdzie indziej w świecie, spotykam niezwykłych ludzi. Czasem zatrzymuję

Kiedy obserwujemy drugiego człowieka, nieświadomie przypisujemy mu nasz własny system wartości i sposób myślenia. Tak bardzo przyzwyczailiśmy się do określonego oglądu świata powstałego na bazie wszystkich przeżyć i doświadczeń, że instynktownie zakładamy, że inni myślą i czują podobnie. Dlatego niektórzy mówią: „Jak on mógł coś takiego powiedzieć? Jak ona mogła coś takiego pomyśleć lub zrobić?”