Kot w szafie

Zgodziłam się na pewien eksperyment. Szukałam kolegi dla mojego kota, a znajoma szukała domu dla swojej dorosłej kotki.

Era była miła i dobrze wychowana. Szare zadbane futerko, wielkie zielone oczy, sympatyczny pyszczek i dwa jasne ślady na karku. Pozostałe koty, z którymi się wychowała, zaczęły ją prześladować. Pobita i pogryziona przez przywódcę stada, najczęściej przesiadywała pod stołem, topiąc troski w misce z jedzeniem.

Trzeba było jej znaleźć nowy dom. Zgodziłam się przyjąć ją do siebie.

Era na początek zamieszkała w szafie. To znaczy wydawało mi się, że to będzie na początek, żeby mogła się łatwiej przyzwyczaić do nowego otoczenia.

Kiedy przywiozłam ją do domu, spojrzała na mnie oczami, w których wyczytałam tylko jedno:

– Błagam, zostawcie mnie w spokoju.

– Będziesz miała tyle czasu, ile potrzebujesz – powiedziałam do Ery i zamknęłam drzwi.

Nie chciałam jej ponaglać ani zmuszać do niczego. Nie głaskałam na siłę, nie zapewniałam o swoich dobrych intencjach. Dostała posłanie, kuwetę i trzy miski.

Mój młody kot z wielkim zainteresowaniem obejrzał ją przez szparę w drzwiach. Uznałam, że to Era powinna zdecydować kiedy chce się z nim zaprzyjaźnić i rozpocząć nowe życie.

Drugiego dnia otworzyłam najbardziej pachnącą puszkę kociego jedzenia. Miałam nadzieję, że to pozwoli jej nabrać zaufania.

Era miała słabość do przysmaków, co zresztą widać było w jej sylwetce. Pomyślałam jednak, że jej nadwaga to wynik długotrwałego stresu, przed którym nieświadomie próbuje się obronić, budując na własnym ciele dodatkową ochronną warstwę tłuszczu. Kiedy Era odzyska wiarę w siebie, w naturalny sposób powróci jej szczupła sylwetka.

Kotka wyszła z ukrycia, łakomie zjadła obiad i natychmiast skoczyła z powrotem w głąb szafy.

Trzeciego dnia było tak samo.

Po tygodniu postanowiłam z nią pogadać.

Era wciąż mieszkała w szafie, a na sam widok młodego kota zaczynała syczeć i warczeć. Nie chciała się z nim zaprzyjaźnić. I nie chciała się zmienić.

– Wyjdź, Era – namawiałam ją. – Zobacz, ile tu jest miejsca.

Odwracała głowę, tak jakby nie chciała mnie słyszeć.

– Zobacz, tu jest światło i ciepłe słońce na podłodze – przekonywałam.

– E, tam – mówiła. – Nie zależy mi.

– Naprawdę? Wiesz jak fajnie jest położyć się w słońcu?

– E, tam.

– W szafie jest ciemno i ciasno, a zobacz – tutaj można pobiegać, wyciągnąć łapy, znaleźć nowe zapachy.

– A po co mi nowe zapachy?

– Może ci się spodobają?

– E, tam. Na pewno nie.

– No, ale skąd wiesz?

Era odwróciła się plecami i zwinęła w kłębek pod sukienkami. Nie chciała wyjść. Nie chciała poznać nowego kota. Nie chciała się bawić ani zwiedzać świata. Zamknęła się w swoim świecie krzywdy i strachu.

Pomyślałam, że może potrzebuje więcej czasu. Czekałam. Namawiałam. Głaskałam. A po dwóch tygodniach zapytałam:

– Czy tego właśnie chcesz? Będziesz mieszkać w tej szafie do końca życia?

Era spojrzała            na mnie wielkimi zielonymi oczami.

– No? – zachęciłam. – Cały dom jest twój. Rozgość się. Spróbuj zacząć jeszcze raz od początku.

– Ja chcę wrócić – powiedziała Era.

– Wrócić?! – zdumiałam się. – Do gościa, który cię prześladował i bił?

– Chcę wrócić – powtórzyła Era. – Tam jest mój dom.

– Erciu kochana! – zawołałam. – Przecież nie byłaś tam szczęśliwa! Zobacz, masz wciąż ślady po zębach Gerika.

Ale Era się uparła. Była coraz bardziej smutna i straciła apetyt.

Nie chciała wyjść z szafy.

Uwierzyła w to, że cały świat jest ciemny, ponury i smutny.

Chciała wrócić do poprzedniego domu, mimo że była tam nieszczęśliwa.

A ja pomyślałam, że znam wiele kobiet, które myślą podobnie.

Czy naprawdę jesteś pewna, że chcesz zostać w tej ciemnej szafie i nie odważyć się na poznanie nowego, piękniejszego świata?

Felieton opublikowany w miesięczniku „Claudia” w 2013 r.

Później także opublikowany w książce „W dżungli codzienności”.